Die 23 Novembris 1221, cum longissimae noctes essent, quando Toleti autumnus humidior, tristis et frigidus esse solet, quasi malo omine natus, puer ex regia stirpe natus, qui in nonnullis Alphonsus diceretur. locus Palatii Regii Toletani, iuxta magnam panorama Tagi vallis sita, quae a fundamentis lambebat, dum formam urbis ingressus est, ubi magnus vallis circumfusus incipit. Sic incipit facundus figurae x-radius Alphonsi X 'El Sabio' anno 1984 extractus a medico Rafael Sancho de San Román, rectore Academiae regiae artium optimarum et scientiarum historicarum Toletanae his annis.
Articulus hic, in ephemeride Ya de Toledo mense Aprili 1984 editus, occasione VII centenarii mortis eius scriptus est ab egregio Toletano psychiatra et inquisitore, qui anno MMXVIII celebratus est.
In ea diagnosis facit vitam Monarchae, cum suis luminibus et umbris, sub titulo "Rex Sapientis et Infortunati hominis", et elucidat "magnitudinem maximam et maximam infortuniam in eo habere quod operarum series, quas habebat; numquam voluit, sicut "bellum" suam pacatam indolem premit. Sapientissimus rex, sed miserrimus et qui in crepusculo vitae se solum perditum, attritum, proditum ac deturbatum filio suo invenit. Item, articulus comprehensivus die 1 Aprilis 1984 editus;
" Rex sapiens et Infelix homo " ;
Die XXIII mensis Novembris anno MCCXXI, cum longissima nocte, quando Toletum autumnus humidius, tristis et frigidus esse solet, quasi malo omine, proles regiae stirpis, qui Alphonsus appellatus est, in quodam loco natus est. Palacios Reales de Toledo, ante magnam panoramicam conspectum Vega del Tajo collocatum, qui in fundamentis inlapsus est, dum formam urbis ingressus est, ubi magnae vallis circumfunditur. Mater eius est, Beatriz de Suavia, filia Felipis, imperatoris Germaniae, et pater eius Fernando III de Castella ab 23 et de Castella et Leone ab 1221. futurum hunc recens natum Hispanico-Germanicum obtinebit, quem tempus et historia. erit X Alphonsus et qui "Sapiens Rex" cognoscetur per generationes sequentes.
Vellem tantum paucas de eius mere humana natura, in intimis eius personis considerare, sed sentire impossibilitatem hanc abstrahendi, hanc elongationem a conditione regis cum imperiorum cupiditatum. bellator, ut politicus, ut poeta, ut politicus, ut physicus, ut iurisperitus, quia haec omnia et multo magis in complexu personalitatis a Monarcha Castiliano assumpta sunt. Quis enim callidus et magicus scalpellus, qui varias Alphonsi regis qualitates ac attributa dissecare, demarcare ac circumscribere potuit, ut ultimam structuram, nudam, animi sui veritatem, inveniret?
per figure peccatum
Nonnulli e suis biographis in germanicis radicibus causam invenire conati sunt, nonnullas notae eius notae, sed hoc plane insufficiens est. Alphonsus X, iure ac receptu dictum, eximiam formam constituit, multis de causis, longe praestantior suo tempore, sine collatione fieri potest, singularitas est iterabilis.
Verisimile est, praeter egregie ingenitum suum, in docendis ab infantia et adolescentia susceptis expositum quaerendum esse: in illis, patre San Fernando, animo poetae, culturae ac fautore. cathedralium, eum sine dubio providere oportuit cum accurata intellectuali et artificiosa educatione. Praematurae et disertae notae sunt quae suam magnam aestheticam et humanisticam sensum denotant, qualis est cum Hispalensi demolitione Giralda vel Mosque Cordubae restaurationem promovit.
Vir pacificus, eruditus ac sensibilis, nihilo minus feliciter, praesertim primis imperii sui diebus, pugnare coactus est. Vehemens in tempore violentiae, intimum illud sumimus, quod hoc in spiritu delicato et transcendenti implicat: inclinatus ad tractandum calamum, gladium gerendum habuit; studio cartis successit proeliis; musica et poesis fiunt imprecationes et clamores horroris et mortis, percussiones arenae; amor ludicrum, ut latrunculorum, in vera et cruenta certamina versa; amator fabulae, debuerat facere, deponere et pati, in praesenti maxime inexorabili; iurisconsulti insignia, sidere iniusto iure belli; ocellos, adsuetos caelestibus testudines, muros turribusque demissis; centralis Scholae Translatorum Toletana, in tertio et ultimo gradu (olim Toleti seu tertii Toletani Schipperges), commutare debebat, in summa comitatu, sine dubio suave colloquium cum sapientibus. in Toletano collecti, de difficilibus et commissis conventibus et colloquiis, cum interlocutoribus qui periti sunt in praestigiis, dolis et fallaciis, qui verisimile est plus quam semel mirabitur suam fidem solitam ut veri amantissimus physicus. Erat igitur rex Alphonsus, vir, cuius summae magnitudinis et maximae calamitatis exsequendi, tota fere vita, ut diversa et fructuosa, infinitis muneribus, quae ex historia coegerunt; certe numquam volui.
Familia vulnera
Sed magno opere inimicitiae ex tua familia oriuntur; et sic habuit contumeliam, ingratitudinem et incomprehensionem suorum in primis fratrum suorum, maxime de infante don Enrique. uxoris, Dona Violante, quae et eum cum nepotibus relinquit, de rebus dynasticis iratus; sed ante omnia erit eius filius Sancio - posterum Sancio IV- a quo laceratissima vulnera accipiet quae ultimos annos vitae labefactarunt.
Anno 1275, Alphonsus de Beaucaire rediit, obviam cum Gregorio X papa; Aegrotus redit, et sine ulla spe de imperiali somnio prope totam animam animavit; Regnum eius a Sarracenis invaditur et filius eius primogenitus Don Fernando de la Cerca obiit in Villarreal, ita se aperiens problema successionis gravi, quae anno 1282 consummata est, cum in Valladolid tabula, quae nobilium et praelatorum facta est, fecit. consilium deponendi regem Alfonsum in favorem Don Sancii filii sui acrius ac violentius. Rex sapiens in crepusculo vitae se solum invenit, perditum, attritum, proditum, a proprio filio deturbatum. Iuxta igitur cum hac perpetua paradoxa et contradictione quae fuit vita Alfonsi X, luminum et tenebrarum, gloriae et tristitiae, consentire possumus una cum sapientissimo, etiam regum Castiliani infelicissimus.
At Alphonsus rursus nos obrepit ultimo vigoris et auctoritatis gestu, ac die 8 Novembris 1282, in Alcázar Hispalensis, sententiam dictat de omnibus juribus suis possidendo Sancio, fide regni pensando. Murciae pars Extremadura et multae castiliae civitates. In testamento suo in ultima valetudine, ut videtur, cardiosclerosis instructus, Don Alfonsum de la Cerda, nepotem suum, filium natu maximum, Don Fernando, successorem nominavit.
Denique quarto Idus Aprilis MCCLXXXIIII, cum Hispali floribus refertus est, fons novus et aeternus illuxit magno Toletano Alphonso X regi, de immortalitate ingenii et prudentiae suae in omnes posteros.
