Vallium de Luna oriundus, speciosissimus oppidulum Sancti Petri de Luna, ubi primos aetatis suae annos natus ac peregit (1929), Praelatus Luis Martínez Fernández, S. Theologiae doctor, e vita migravit die 9 Apr. Francisci Papae, professoris in Theologica Universitate Hispaniae septentrionalis (Burgos), Socius Regalis Societatis equitum Monasterii Yuste ac Regiae Consociationis Equitum Ferdinandi III Regis, colonellus Corps Militaris Generalis, Capellanus. Casa de Leone (Matriti) et capellanus variarum institutionum ecclesiasticarum. His omnibus addendum est quod per quindecim annos locum habuit Secretarius generalis Commissionis Episcopalis pro Doctrina Fidei, et ad omnia haec munera obligatur ut scriptor, poeta, musicologus lector et cooperator variorum instrumentorum. E contra, magna passio eius, sine exemplo exemplaris sacerdotis, theologica est cogitatio. Hic primus instituit contra varias et interdum extravagantes theologicas notiones "Statutum Theologiae". Quam opinionem per plures annos intra "Hebdomades Theologicas Leonis" explicavit, quas plus quam decennium constituebat ac praefuit. Intra eas "ebdomadas" magnus liber emersit 'De statuto Theologiae'. Auctor est etiam "Coronae de Gloria", praeclarum sobrium studium gratiarum spiritualium Virginis Mariae, 'Dictionarium Theologiae', opus quod negari non potest tempore 'Meditationis Eucharistiae'. "et Schola Legalo-Theologica Salmanticae", extraordinaria analysin cogitationis Victoriae, Laínez, Soto, Sepúlvedae aliorumque magni scriptorum ecclesiasticorum. Sicut anecdota lepida, solum memini tunc principem Hispaniae Don Juan Carlos de Borbón lectionem praedictae thesis doctrinalis frequentasse. Numquam plus voluit luis quam fuit; non ut fucum et inanem gloriam. Variorum episcopatuum nomine nominatus, sed semper maluit libere per agros ire in regno Legionis, se in turri eburneo cohibere, et parva scribere vitae; scribere de rectis populis venereum oppidulum; canta, ut veri poetae, gratia Iara, casii, thymi, et arabesques leonum tructa. Ibi in immensa palude Barrios de Luna, cuius aquae causa progressui, rem geographicam oppidi sui desiderati olim abnegavit, paginas legendi breviarii sui, ut est, falsus expectabat. vanitatis gloria humana. Sine dubio, credo, nos amici essemus in illa Deipara, cui singulari voce cecinit, ut eum in conspectu aeterni Patris prodierit.
