შავ ზღვას მოსაზღვრე ქვეყნები ჰყავს თურქეთი, ბულგარეთი, რუმინეთი, უკრაინა, რუსეთი და საქართველო. 436.400 კვადრატული კილომეტრის ფართობით, ცივი ომის დროს იგი უფრო ჰგავდა საბჭოთა ტბას სანაოსნო წყლებზე წვდომის სირთულის საკომპენსაციოდ, რომელსაც ისტორიულად განიცდიდა რუსეთი, რომელიც ასე დიდ, მაგრამ ასე ცუდად მდებარეობს მსოფლიო რუკაზე.
ყირიმში დაფუძნებული რუსეთს შავ ზღვაში დაახლოებით ოცი გემი ჰყავს, მათ შორის წყალქვეშა ნავები. მას შემდეგ, რაც პუტინის შემოჭრა დაიწყო, ამ ფლოტის გამოყენება შეზღუდული იყო უკრაინული რაკეტებით, რომლებმაც ჩაიძირა ფლაგმანი მოსკვა 14 აპრილს. კრემლს არ აქვს საშუალება გააძლიეროს თავისი საზღვაო ქვედანაყოფები 1936 წლის ხელშეკრულების გამო, რომელიც ცნობილია როგორც მონტროს კონვენცია, რომელიც არეგულირებს საზღვაო მოძრაობას დარდანელისა და ბოსფორის სრუტეებით. ორივე სრუტე, რომელიც აკავშირებს შავ ზღვას ხმელთაშუა ზღვასთან, აკონტროლებს თურქეთს.
კონვენცია ცნობს შეუზღუდავ წვდომას სამოქალაქო გემებზე, როგორიცაა უკრაინული მარცვლეულის გადამზიდავი, მაგრამ აწესებს შეზღუდვებს, როდესაც საქმე ეხება სამხედრო გემებს. ზღვისპირა ქვეყნები ყველაზე ნაკლები შეზღუდვების მქონეა. რა თქმა უნდა, მხოლოდ სანაპირო ქვეყნებს შეუძლიათ წყალქვეშა ნავების გაგზავნა შავ ზღვაში და ავიამზიდები არასოდეს არიან ავტორიზებული. და რაც მთავარია, როდესაც შავი ზღვის ერთ-ერთი ქვეყანა ომშია, თურქეთს უფლება აქვს, ხელი შეუშალოს გამაძლიერებელი ნაწილების გავლას, გარდა მათ, ვინც დაბრუნდება ბაზებზე.
მოსკოვისთვის შავ ზღვაში მანევრის ეს შეზღუდული ზღვარი ითვალისწინებს შეერთებული შტატების ჯაშუშური თვითმფრინავის ჩამოგდებას რუსული SU-27 გამანადგურებლის მიერ საერთაშორისო წყლებზე. თქვენ პირველი ხართ, ვინც იცით, რომ ამერიკულ და რუსულ სამხედრო თვითმფრინავებს პირდაპირი კონტაქტი ჰქონდათ ერთი წლის წინ დაწყებული შეჭრის შემდეგ. შეტევისა და კონტრშეტევის გადამწყვეტ მომენტში, სადაც არამატერიალური დახმარება დაზვერვის სახით ისეთივე გადამწყვეტია, როგორც იარაღისა და საბრძოლო მასალის მიწოდება.
