Í nýlegum úrskurði sem kveðinn var upp 18. janúar 2023, staðfestir Hæstiréttur áfrýjun um sameiningu kenninga sem fjármálafyrirtæki hefur lagt fram, þar sem hann leysir hann undan því að greiða starfsmönnum snemma á eftirlaunum andvirði iðgjalda til lífeyrissjóðanna sem höfðu verið frestað þegar fagnaðarlátið var gert.
Þetta langa ferli, sem hófst árið 2013, hafði áhrif á eina mikilvægustu fjármálaeiningu augnabliksins á Spáni, afleiðing af sameiningu nokkurra svæðisbundinna sparisjóða í gegnum stofnanaverndarkerfið (SIP).
Viðurkenning á áfrýjun sem þessari er yfirleitt flókin, að mati vinnuréttarteymisins hjá JL CASAJUANA lögmannsstofunni sem sér um varnir fjármálastofnunarinnar, vegna mjög kröfuharðra krafna um hver forsendur séu á milli þeirra setninga sem áfrýjað er. og þær sem eru veittar í mótsögn við þær.
Í þessu tilviki, eftir ólíka úrskurði í mismunandi félagsdómstólum og aðallega brottvísun sakborninganna, Hæstiréttur Castilla-La Mancha, þar sem meirihluti málanna hafði fallið þar sem ein af bankaeiningunum tók þátt. sagði sjálfstjórnarsamfélagið, metur áfrýjun snemmbúna eftirlaunaþega og hafnar þeim sem bankastofnunin leggur fram í málum þar sem kröfur þessa hóps hafa verið staðfestar í dæminu.
Uppruni og þróun atburða
Eftir ERE sem lauk í janúar 2.011 samþykkti mikill fjöldi starfsmanna snemmbúinn eftirlaun, meðal skilyrða þeirra er viðhald iðgjalda fram að þeim degi sem virkjuð starfslok eða í mesta lagi þar til þeir ná 64 ára aldri.
Beiting skilyrðanna er með eðlilegum hætti þar til, í desember 2.013, og frá og með 1. janúar 2.014, er gerður kjarasamningur þar sem meðal annars er gert ráð fyrir að iðgjöld til lífeyrissjóða falla niður frá upphafi gildistíma samningsins til kl. 30. júní 2017.
Þessi ráðstöfun á bæði við um starfandi starfsmenn og snemmtryggða lífeyrisþega sem á þeim tíma hafa slitið ráðningarsambandi vegna umsamins snemma starfsloka og með skuldbindingu um að viðhalda iðgjöldum fram að því augnabliki sem raunverulegur starfslok eða 64 ár eru í gildi.
Snemmlífeyrisþegar eru annars vegar andvígir því að fyrrgreindri ráðstöfun verði beitt gagnvart þeim þar sem þeir eru ekki skráðir starfsmenn í fyrirtækinu og hins vegar að það hafi áhrif á það samkomulag sem þeir ákveða að nýta sér snemma starfslok, skv. sem þeir voru aðeins liðin í þrjú ár, þar sem þeir héldu því fram að þeim væri tryggt að halda framlögum fram að umsömdum degi.
Eftirlitsnefnd lífeyrissjóða kynnti ekki það sem samið var um í kjarasamningum í samsvarandi forskrift.
Í þessu tilviki, af þeim sem tilheyra einni af þeim aðilum sem sameinuðust, með víðtæka staðsetningu í Castilla-La Mancha, var að auki kynntur gamall samningur þar sem framlög þeirra til lífeyrissjóðanna yrðu áfram tryggð þar til uppfyllt væri. þau 65 ár, sem reiknuð voru fram að því augnabliki, sem svokölluð viðbótarframlög voru stofnuð fyrir, eingöngu til þessa aðila.
Og til að ljúka, sem fól í sér annan aukinn erfiðleika, var í samkomulaginu frá desember 2.013 kveðið á um endurheimt framlaganna á þeim tíma sem fögnuður var, sem snemma eftirlaunaþegar skildu að hefðu átt að sækja um til þeirra og sem þeir ætluðu að halda þeim við að ákveða að fara á eftirlaun, sem að lokum var kjarnamálið.
Loks hefur Hæstiréttur á aðalfundi fallist á kæru bankaaðila um sameiningu kenninga, sem ákveður að fella úrskurðinn úr gildi og þar af leiðandi er stofnuninni ekki skylt að leggja fram framlag sem nemur andvirðinu. þeirra sem voru settir í bann þegar fagnaðarlátið var gert.
Hvaða ályktanir getum við dregið af úrskurðinum?
Ítrekuð er kenning Hæstaréttar um að viðurkenning á bótum sem tengjast lífeyrissjóðum telst ekki óbreytanlegur réttur heldur er hann háður möguleikanum á breytingum hans, einkum með kjarasamningum eða breytingum á starfskjörum, sem er ástæðan fyrir því að væntingin ein og sér um móttöku framlaga verður alltaf að vera háð þeirri sérstöku reglugerð sem er til staðar á hverjum tímapunkti.
Það hafa verið margir dómstólar sem hafa úrskurðað að ráðstöfunin um stöðvun iðgjalda til lífeyrissjóða eigi við um starfsmenn sem hafa slitið ráðningarsambandi sem hefur valdið því að deilur hafa risið um réttinn til að endurheimta iðgjöld þegar launþegar fengu aðgang að raunverulegri gleði.
Í þessu sambandi er gr. 6 í RD 1588/1999, frá 15. október, þar sem samþykkt er reglugerð um framkvæmd lífeyrisskuldbindinga fyrirtækja við launþega og rétthafa, er kveðið á um að framkvæmd lífeyrisskuldbindinga hafi áhrif á þær skuldbindingar sem félagið tekur á sig með persónulegum eignum sínum og bætir við. að persónulegar eignir teljist sérhver einstaklingur sem veitir af fúsum og frjálsum vilja greidda þjónustu í krafti ráðningarsambands, þar með talið innan þessa hugtaks um persónulegar eignir að því er varðar þessa reglugerð, starfsmenn hjá þeim sem fyrirtækið heldur lífeyrisskuldbindingum fyrir, jafnvel þegar þeir hafa slitið ráðningarsambandi við þá, viðmiðun sem gleypti lögfræði um málið, fyrir allan úrskurð Hæstaréttar frá 20. desember 1.996, sem staðfestir gildi breytinga á ráðstöfunum sem samsvara lífeyrisáætlunum fyrir launþega sem hafa ráðningarsamning. verið sagt upp, og lögmæti Fylgi fulltrúa launafólks til að grípa inn í samningaviðræður í fjölda, ekki aðeins starfsmanna með eftirlitssamning, heldur einnig þeirra sem Þeir eru ekki virkir vegna þess að þeir hafa gengið í gegnum fagnaðarástand eða snemmbúna starfslok.
Og þess vegna í gegnum listina. 41 Og það er hægt að breyta réttindum launþega sem höfðu áður slitið ráðningarsambandi, og enn frekar þegar skilyrðin sem breytast koma frá fyrri tilvist þess ráðningarsamnings og eru fyrir utan gildistíma hans.
Átökin koma upp þegar kjarasamningur frá 27. desember 2.013 breytir, með stöðvun iðgjalda til lífeyrissjóða, þeim fyrri frá 3. janúar 2.011, þar sem samþykkt var að launþegar sem fóru á eftirlaun myndu halda þeim rétti þar til þeir létu af störfum og í mesta lagi þar til þau urðu 64 ára.
Okkar stendur vissulega frammi fyrir spurningu um röð samninga, sem lýtur að ákvæðum 82.4 og 86.4 í verkamannasamþykktinni, en samkvæmt þeirri fyrstu „kjarasamningur sem tekur við af fyrri getur kveðið á um þau réttindi sem viðurkennd eru í þeim . Í þessu tilviki mun það sem kveðið er á um í nýja samningnum gilda að fullu.“ Í annarri greininni kemur fyrir sitt leyti fram að "samkomulagið sem tekur við af fyrri fellir úr gildi hið síðarnefnda í apparati sínu, að undanskildum þeim þáttum sem sérstaklega er haldið fram." Þannig gildir hin almenna regla um arf lagaviðmiða þegar um er að ræða kjarasamninga, en samkvæmt henni fellur síðari viðmið úr gildi hið fyrra. Þannig hefur lögfræði lýst því yfir að síðari samningur felli þann fyrri úr gildi í heild sinni þannig að reglan um óafturkræf í röð kjarasamninga ráði ekki (úrskurðir Hæstaréttar frá 16, 12, m.a.), án þess á hinn bóginn að reyna að tryggja að niðurfelld ákvæði kjarasamninga skapi hagstæðari skilyrði (samkvæmt öllum dómi 1994 -atkv. 22/6-). Þannig verður viðhald tiltekinna þátta fyrri samnings beinlínis að fara fram með þeim nýja, sem gerist ekki í okkar tilviki.
Í dómi Hæstaréttar sem við gerum athugasemdir við er fullur slokknunarmöguleiki rakinn til aðstæðna forlífeyrisþega sem ræður úrslitum þegar kemur að því að sigrast á endurheimturétti þeirra iðgjalda sem stöðvuð voru þar sem hún ætti ekki að rugla frv. viðhald á vinnusambandi við viðhald á starfsemi lífeyrissjóðsins, gjörólíkar aðstæður sem, eins og við höfum sagt, höfðu afgerandi áhrif á þá ályktun sem samþykkt var í þinginu, túlkum við að úrsögnin úr félaginu sé ekki gerð af gleði , sem gæfi rétt til endurgreiðslu iðgjalda, og er það vegna þess að í samkomulaginu frá 27. desember 2013 segir í ákvæðinu í 6. tölul. C-liðar: „... fyrir þá sem hafa valdið afturköllun þar til venjuleg framlög og viðbótarframlög eru stöðvuð. , eða fyrir lok áðurnefnds tímabils óvenjulegra framlaga, vegna starfsloka, hópuppsagnar (gr. 51 ET) og af hlutlægum ástæðum (gr. 52 í ET) verður veitt óvenjulegt framlag sem jafngildir þeim framlögum sem hefðu verið innt af hendi fram að þeim degi sem fyrrnefndur atburður átti sér stað án frestun framlaga sem kveðið er á um í þessum samningi...“
Og dómstóllinn heldur því fram að uppsögnin hafi átt sér stað langt fyrir stöðvun iðgjalda og að sjálfsögðu hafi hún ekki átt sér stað vegna fagnaðar, þar sem við starfslok hafi ráðningarsambandið þegar runnið út frá því augnabliki sem hann fór snemma á eftirlaun.
Og í þessu er hefðbundin lögfræðikenning um málið staðfest að „stöðvunin felur í sér von um að hefja vinnuþjónustu að nýju, en fyrir starfslok gerir ráð fyrir endanlega samningsrof þó fyrirtækið sé tengt starfsmanninum í gegnum röð skuldbindingar sem verða til vegna samningsins þar sem skilyrði um forfallalífeyri eru sett í og gera því ráð fyrir endanlega samningsbundinni fyrningu sem kveðið er á um í gr. „framtíð sem verður að ríkja á milli aðila, sérstaklega til að greiða greiðslufrestunarbætur og viðhalda réttindum launþega bæði á sviði almannatrygginga og í lífeyrisáætlunum vinnuaðilans.“
