Shakira foi moito máis sutil cando García Márquez recoñeceu publicamente o seu encanto e admiración –“unha Barranquillera de ósos vermellos”, escribiulle arrebatado–, e ela respondeu: “Non hai máis ceo, non hai / Xa non hai vento. , non hai / Non Hai máis xeo, non hai/ Xa non hai lume, non hai,/ Xa non hai vida, non hai» – con cancións como as compostas para a adaptación cinematográfica de 'Love in o Tempo do Cólera'. Agora Shakira dedícase a explicar o significado das súas letras, moitos máis plans, e a motivación do seu canto, moito máis cantar. Faino a través de Instagram, desde onde dita unha solemne declaración de empoderamento feminino que é facerlle pasar á televisión o que é “No tiene pussy” de Rocío Carrasco. Os dous ían por cartos e tocáronse en símbolos de progreso mentres enchían as cestas. Shakira foi moito máis sutil cando, sen renunciar ao ton confesional que impregnaba a súa obra, torcía o cerebro pola poesía do sufrimento. O mercado actual -non só do pop- leva á inmadurez, e aí está a autora de 'Ciega, Deafmuda' tentando afeitar os seus anos e habilidades. O público non está para as viandas, nin para saltar á altura de pezas como 'Quero que o teu nome se esqueza', de Vainica Doble, ou 'Por amor ao comercio', dos Esclarídos, para dicilo e cantalo en cristián. Nesta antoloxía abreviada do reproche rexorde Paquita la del Barrio, a quen o algoritmo que estrutura e globaliza a nosa cultura de masas sitúa como máxima e mesmo única referencia do despecho e do reproche, vulgarizado para o público cantino ao que a cantante mexicana. A beleza da dor deixa paso ao feísmo do odio, e é neste punto do quebracabezas onde entra o apartado de discos dedicados, que presenta semanalmente un líder de opinión do sector radiofónico, que fala da convivencia que prescribe o Goberno. .por dependendo de que doenzas e sempre a través do autodiagnóstico. Ola Chamo para dedicarlle a Vox 'Rata de dúas patas' de Paquita la del Barrio. —Suscríbete á súa dedicación. Isto aconteceu o pasado venres, arredor do mediodía e directamente. O catequista do diálogo e do encontro, por depender de que doenzas, sen vergoña e entre risas de complicidade, subscribe a dedicatoria de Vox de 'Rata de dúas patas', himno da taberna de liquidación de contas, redescuberto no recinto cultural explotado á intemperie. por Shakira. Hai grandes cancións de odio, algunhas tan exquisitas como as compostas por Leonard Cohen, e hai apenas filtradas expresións de resentimento, servidas para un público que pasa da erección cavernosa ao estupor mental baseado nun simple coro. Máxima sinxeleza. O que vale para as plataformas que distribúen listas pop, encadeadas por un algoritmo, vale para os desenvolvedores dos programas do Executivo de diálogo, custodia e convivencia. Shakira non é máis que unha pasaxeira exitosa, descartable, como unha noiva colombiana. As dedicatorias políticas de odio, en cambio, son parte esencial da campaña desta nova/vella temporada.
