Pablo Armando Fernández fora o portador da noticia tras unha das súas viaxes a Nova York. Isto sería entre 1991 e 93, seguro Durante estes últimos dous ou tres anos meus en Cuba. Por esa época, Pablo visitou sen dificultade os Estados Unidos. O seu tempo como paria intelectual (como implicado no famoso caso Padilla) xa pasou e dedicouse a recibir personalidades na Habana, de Saul Landau e James A. Michener ata serviu de Lazarillo a Norman Mailer para bloquear a cidade (estou celoso, carallo!) cando desembarcou en Cuba, un papel que dalgunha maneira estaba en proceso, deseñado para min a mediados dos anos 80, e especialmente despois. a publicación de 'Hemingway en Cuba', e despois da miña rehabilitación polas miñas ameazas de disidencia incluída tamén no expediente do citado caso Padilla. Pero nesta etapa do meu renacemento, Fidel tardou moi pouco en darse conta de que os escritores non eran o meu forte e axiña dirixiume a actuar no mundo do crime. Robert Vesco designoume como obxecto principal. Aínda que, por suposto, estamos de acordo en que este é o tema doutro texto, así que seguimos. O propio Pablo contoume a historia de Salman. Xa lle chamaba así, Salman, coma se fose curmán seu, de alí, da azucreira de Chaparra, a aldea do norte de Oriente de onde era. Pablo, un rapaz sempre encantador e aínda que non podía ocultar os seus xeitos ás veces esaxerados —non era necesario nin un chisco de machismo cubano na súa existencia—, subliñou cos seus xestos a graza das súas historias, xestos nunca groseiros nin perturbadores pero cheos de picardías tan infantís. aquel quería adoptalo, e as súas historias, ademais, eran marabillosas. “Ma–ra–vi–llo–sas”, como el mesmo proclamaba. Calquera cousa que contase. Por desgraza, un narrador oral moi superior coñecía a narrativa escrita. Había, porén, unha sospeita: era sobre todo un poeta e comezara a súa carreira cun libro titulado 'Salterio e lamentación' e nunca te podes fiar dun autor que desaparece cun título así. Aínda que despois díxenlle que o perdoaba porque Borges na súa mocidade colaborara nunha publicación chamada 'O Monitor da Educación Común'. Por outra banda, houbo algunhas cousas que, sen embargo, me vincularon a Pablo. Un foi aquel 'Verde Olivo', a revista do exército, nun dos seus primeiros ataques contra nós (na véspera da detención e posterior sesión de autocrítica do caso Padilla), en outubro de 1968, e máis que un atentado, como unha caricatura de burla, publicada na que lle chamaban PAF polas iniciais do seu número e por iso dende entón sempre lle chamaba PAF. Lembro que cando me ensinou as páxinas abertas da revista, boteime a rir. Conxelouse, estupefacto, e finalmente díxome: “Non é que sexas inmoral. Vostede é amoral". “Pablo —tentou explicar o motivo da miña alegría e facelo entrar por razóns—: Non te das conta de que chegamos? Xa temos o enfrontamento. Por fin, temos a fama". Ese é un vínculo forte, non? O caso é que foi nesa casa e nese portal criollo, con cadeiras de brazos de madeira, dándonos equilibrio, onde pasaba tardes espléndidas charlando con PAF e onde un día, acabado de chegar de Nova York, díxome que tiña reuniuse de novo con Salman Rushdie nesa cidade. Xa era unha época na que non o molestaba moito xa que o meu aturdido volvera a caer en desgraza (esta vez pola miña relación con algúns personaxes que acababan de ser fusilados, principalmente o xeneral Arnaldo Ochoa e o coronel Antonio de las Guardia) pero esixíuselle un favor teu, decidido como eu e obstinado como son a escribir un libro de memorias lixeiro para o que xa tiña concibido o título de "Pura coincidencia" e requiría o libro de memorias de Gertrude Stein "A autobiografía de Alice B". Toklas porque o meu perdera ou roubara e eu desexaba utilizalo como modelo. PAF non o atopou entre os milleiros de lombos de volumes que cubrían as paredes da súa casa nas dúas plantas. Comigo seguíndoo de preto, Pablo percorreu a sala chamando, en inglés, a Alice B. Toklas, coma se fose unha nai perdida ou Carapuchiña Vermella no bosque cando comeza a caer a noite. "¡Alicia!", berrou Pablo cunha angustia que che rompeu o corazón. "Alicia, onde estás, Alicia? Alicia por favor! Alicia, onde estás? Oh Alicia!" O libro non apareceu. Aínda que o bosque só existía para conseguir un toque de dramatismo na súa persecución desesperada de Alicia e tampouco caía a noite. Nalgún momento deuse por rematada a misión de busca e captura e fomos ao portal para facer balance. Un equilibrio doce, non como nun columpio, para permitir que algunha conversa flúe. Así que, estirando os pneumáticos comprados no departamento de roupa masculina de Macy's na avenida Roosevelt de Nova York, un xesto elegante de magnate reclinado na súa cadeira articulada recortada en coiro, e co propósito deliberado de satisfacer a súa vaidade, díxome que fora o portador daquela mensaxe para Fidel, aínda que foi algo que me dixo coa máis estrita confidencia. Salman Rushdie quería viaxar a Cuba en busca de protección. Estaba no medio da persecución para matalo desatada polo aiatolá Jomeini en vinganza pola publicación da súa novela 'Versos satánicos', á que o líder relixioso acusou de blasfemia. A fatwa de Jomeini de 1989, emitida o día de San Valentín de 1989, otorgou un millón de dólares a quen lle arrancou a cabeza ao asediado autor, e non atopou un lugar máis propicio para protexerse que Cuba. tráxico. Frustrante. desalentador. Tamén el confundira todos os sinais da pureza e da xustiza da Revolución Cubana. Viu a bondade a calquera prezo nun proceso cuxo verdadeiro destino é a loita desesperada por sobrevivir. "Xantamos e pedínllo", dixo PAF. "Caro? Un restaurante caro? "Digamos que exclusivo. Un problema de seguridade". "El pagou, claro. Pero de onde saca o diñeiro? "Non teño nin idea, príncipe". Eu era así. Prince... "Estarías rodeado dos gigantes do FBI ou os de Scotland Yard. Ben, Scotland Yard ten un persoal máis lánguido", dixen. "Non. non os vin". “Non fodes comigo, Pablo. Tiveches máis indios arredor de Custer". Eu fixen unha pausa, reunindo os meus pensamentos. "Pero ben, nada diso é importante. O importante é Fidel. Que di Fidel? Tamén me anima a posibilidade dun xesto benéfico do líder. "Ningún home. Que pasa", respondeu Paul. "Por suposto", soubo responderme antes. "Fidel non está tolo". Pablo xa se aliñara co poder e eu sabía que esta ía ser a súa resposta. Máis ben, sabía que era a resposta de Fidel. "Nin que Fidel estaba tolo". "Claro", dixen. De feito, e quedeino a Pablo, non había nada máis semellante a unha manobra da CIA que aquela historia. «¿Cres que Fidel Castro vai loitar con Irán por un escritor?». Pablo apoiou o meu razoamento cun aceno. Lóxico. Non foi posible. "Pero, carallo, tes a Robert Vesco aquí", di un tanto enfadado. A inevitable solidariedade sindical e máxima cando eu mesmo fun perseguido nunha situación de perigo crecente dentro das fronteiras do meu país e sen Scotland Yard nin a CIA nin o FBI nin o Mossad nin a Real Policía Montada do Canadá nin ninguén que me protexese e mesmo compre me xantas con estranxeiros en busca de vías de escape. Logo, inmediatamente, antes de darlle a Pablo a oportunidade de asustarme, engade: “Pero Vesco é unha loita entre Fidel e os americanos. Son os que queren a cabeza de Vesco. Claro". Ben vistas, co beneficio dos anos, o mellor que lle pasou a Salman Rushdie foi a negativa de Fidel a aceptalo no país. Porque, en definitiva, contemplaba o destino cubano de Robert Vesco. Cando Fidel foi detido en 1996, cando foi condenado a 13 anos de prisión por un delito de estafa nunha empresa estatal cubana para investigación médica. Ao final, cando o soltou, era un vello enfermo de cancro de pulmón e listo para o cemiterio. Enterrárono o 23 de novembro de 2007. Salman, daquela, actuou coma se os anos dourados da Revolución Cubana non coñeceran o golpe do caso Padilla. Como se, desde Sartre ata o versificador máis humilde da Patagonia, seguisen mirando á Habana como A Nova Meca. Alí estaba o comandante en xefe Fidel Castro, disposto a recollelos a todos. O guerreiro atronador coa espada ergueita dicíndolles: cóbrense detrás de min. Guerra e paraíso unidos na divindade dunha promesa. Eu son o teu valado. benvido.
