Para os nosos fillos, a guerra consistía en querer ser maiores; xa que os mozos, rascan unhas horas, chegan máis tarde á casa. Despois, a guerra consistía en gañarnos o pan, roubarnos un bico, ser independentes, abrazar a vida aínda que nos rompese a cara. Máis tarde, cheguei ao final do meu pecado, a soga do pescozo, para sobrevivir como autónomo nun país que nos devora. As nosas guerras foron nos pobos pequenos, que non pechan escolas nin clínicas, que haxa pediatras para os poucos nenos, que os maiores non morran de soidade ou que os mozos non saian botar raíces por ningures.
A nosa guerra foi a marcha das musas, coller o coche ou quedar na casa a fin de semana; Madrid ou
Barça, gaivotas ou rosas, Bach ou rock duro; o reparto inxusto de oportunidades, esta desigualdade entre Oriente e Occidente e tamén nesta fronteira limítrofe co Duero, tan silenciada.
A nosa guerra foi saír pola noite sen medo, loitar polo futuro dunha terra que morre, tentar cambiar o destino nas urnas, que se empeñan en cambialo nunca. Falaron de nós nos nacionais coma se as nosas guerras fosen importantes aínda que non nos sitúan no mapa. A nosa guerra era escabullirse no confinamento; sobrevivir ao medo e á enfermidade pensando que sairíamos mellores, máis fortes; recuperar a vella normalidade, que soa tan distante como o Antigo Testamento.
E chegou a guerra, esta guerra que un declara e na que todos morremos; unha ameaza para o que somos que chama á nosa porta. A túa guerra sen razón nin corazón, que rompe a liberdade no seu núcleo, que estrangula o berro dos que só queren paz e pan. A túa guerra, que pisa o dereito máis básico do ser humano, a vida, cun delincuente como Putin ameazando ao mundo, facendo malabarismos co dedo nun botón mentres os intelixentes teóricos debaten se é comunista ou capitalista. Que diferenza ten, se a súa guerra mata a milleiros de inocentes, se tanta morte non precisa cor nin apelidos. A mesma merda, esta loucura que ninguén para.
Batallas ao bordo da nada. Un botón e nin sequera importará que Mañueco baile nos brazos de Vox despois da súa pírrica vitoria. As nosas guerras hoxe serán auga de borraxa.
