کارلوس سائورا، کارگردان این فیلم، یک روز پیش از آنکه آکادمی علوم و هنرهای سینمایی اسپانیا نشان گویا افتخار را در سویل به او بنویسد، روز جمعه در سن 91 سالگی درگذشت. در اینجا کارنامه سینمایی او را در ده فیلم برترش مرور می کنیم:
خلیج‌ها (1960)
اولین فیلم بلند او. در سال 1960 با فیلمنامه ای با امضای ماریو کامو و دانیل سویرو فیلمبرداری شد. داستان حومه مادرید طبقه کارگر و حاشیه‌ای با بازیگرانی به سرپرستی مانولو زارزو، لوئیس مارین و اسکار کروز.
شکار (1965)
سائورا با این فیلم برنده خرس نقره ای بهترین کارگردانی جشنواره برلین شد و توجه بین المللی را متوجه کارگردان جوان آن زمان آراگونی کرد. اسماعیل مرلو، خوزه ماریا پرادا، آلفردو مایو و امیلیو گوتیرز کابا در این فیلم حضور داشتند.
"Peppermint Hit" (1967)
رافائل آزکونا و آنجلینو فونز فیلمنامه این فیلم ناراحت کننده را با بازی جرالدین چاپلین (در آن سال ها، هنرپیشه طلسم او و همچنین شریک زندگی اش) و خوزه لوئیس لوپز وازکز تایید کردند و خرس نقره ای دیگری را در برلین دریافت کرد.
آنا و گرگ ها (1972)
یکی از مرتبط ترین عناوین آن، اگرچه آن را به دلیل کمبود طنز سرزنش می کنند، فیلمنامه جدید رافائل آزکونا، عکاسی توسط Luis Quadrat و تهیه کنندگی Elías Querejeta است. او می تواند دیدگاه خود را در مورد ارتش، مذهب و سرکوب جنسی در اینجا ارائه دهد.
"خاله فرشته" (1973)
سائورا همراه با «Ana y los Lobos» و «El jardín de las delicias» سه‌گانه‌ای خلق کرد که در آن مکانیسم‌های قدرت بورژوازی تحت فرانکویسم را تحلیل کرد. برنده جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره کن شد. در سال 1974 بدون سانسور منتشر شد، خاله با اقدامات خرابکارانه ارتجاعی.
«پایین، خندق» (1981)
فیلم quinqui برنده خرس طلایی در سال 1981، تقاطع غم انگیز یک باند سارق نوجوان را روایت می کند که به طور فزاینده ای از چوب های خطرناک تر استفاده می کنند و در عین حال اعتیاد خود را به مواد مخدر افزایش می دهند. جنایتکاران واقعی و موسیقی متن فراموش نشدنی لوس چونگیتوس را به نمایش می گذاشت.
کارمن (1983)
دومین عنوان در سه گانه آنتونیو گیدز (و موفق ترین)، این چندمین اقتباس سینمایی از داستان توسط پروسپر مریمه است که تازگی آن این است که داستانی از «فیلم در فیلم» (یا تئاتر در سینما) است. او لورا دل سول را به یک ستاره تبدیل کرد.
"آی کارملا!" (1990)
سیزده گویا را از آن خود کرد که یکی از آنها بهترین فیلم و کارگردانی بود. آندرس پاخارس، کارمن مائورا و گابینو دیگو نیز جایزه گرفتند. و این به معنای پیوستن مجدد با آزکونا به فیلمنامه پس از 17 سال بود. پرتره تراژیکومیک جنگ داخلی بر اساس نمایشنامه ای از سینیسترا.
گویا در بوردو (1999)
یکی از برندگان بزرگ در گویا سال 2000، با پنج سر بزرگ: بهترین بازیگر مرد برای رابال، عکاسی، کارگردانی هنری، طراح لباس و گریم و مراقبت از پوست. این فیلمساز آراگونی در آخرین ماه های زندگی هموطنش گویا غوطه ور می شود.
میز بونوئل و پادشاه سلیمان (2001)
دایره قدردانی اکنون با یک هموطن و مربی دیگر، لوئیس بونوئل، و این ماجراجویی سورئال که لحظاتی از زندگی کارگردان «تریستانا» و رابطه نزدیک او با لورکا و دالی را بازیابی می‌کند، بسته می‌شود.
