همه مسابقات جام جهانی دارای آن شور و شوق فراوانی هستند که آنها را از هر رقابت دیگری متمایز می کند و در مسابقات مقدماتی این احساسات سرریز می شود تا زمانی که در محیط مورد توجه قرار گیرد. بازیکنان و هواداران غلغلکی در شکم خود دارند که شامل ترکیبی از اشتیاق برای ادامه کار و ترس از ترک زودهنگام است. دیگر حاشیه ای برای خطا وجود ندارد و هم در زمین و هم در سکوها قابل لمس است. اولین استادیوم قطر که چنین آب و هوای منحصر به فردی در آن دیده شد، تماشایی و آینده نگرانه خلیفه اینترنشنال بود، صحنه ای از کراس اوور که مرحله یک هشتم نهایی را بین هلند آغاز کرد، تیمی که عاشق نشد اما مرحله گروهی را بدون شکست به پایان رساند. و آمریکا، گروهی که شکست را هم نمی دانستند و بسیار بیشتر از آنچه که به نظر می رسید داشتند، همانطور که در مقابل انگلیس و ایران ثابت شد.
-
هلند: آندریس نوپرت – دنزل دامفریس، جورین تیمبر، ویرجیل ون دایک (بازیپوش)، ناتان آکه (ماتییس دی لیخت 90+3)، دیلی بلیند – مارتن د روون (استیون برگویین 46)، دیوی کلاسن (تیون کوپمینرز)، 46 دی یونگ – ممفیس دیپای (ژاوی سیمونز 83)، کودی گاکپو (ووت وگهورست 90+3).
-
ایالات متحده آمریکا: مت ترنر – سرجینیو دست (دی آندر یدلین 75)، واکر زیمرمن، تیم ریم، آنتونی رابینسون (جوردن موریس 90+2) – یونس موسه، تایلر آدامز (بازی ملی)، وستون مک کنی (حاجی رایت 67) – تیم وه ( Brenden Aaronson 67)، Jesus Ferreira (Giovanni Reyna 46)، کریستین Pulisic.
-
گل ها: 1-0، دقیقه 10: پرداخت; 2-0 دقیقه 45: کور; 2-1، دقیقه 76:رایت; 3-1 دقیقه 81: دامفریس.
-
داور: Wilton Sampaio (BRA). او به کوپماینرز (دقیقه 60) و دی یونگ (دقیقه 87) از هلند هشدار داد.
اگر به رنکینگ و برندگان جام جهانی هلندی ها و آمریکایی ها نگاه کنید، صحنه سازی متناقض بود. هلند، هلند در اصطلاح فوتبالی برای یک عمر، به خود اجازه داد که تحت سلطه رقیب قرار گیرد. چگونه می توان چیزها را در این اخراجی جابه جا کرد که در آن "اورانی ها" بدون توپ احساس راحتی بیشتری می کنند تا با گالوپ ستاره جدید خود، گاکپو، و از ممفیسی که در تیم ملی بسیار بیشتر از بارسلونا کار می کند، وارد حمله شوند. شریک با گالن است. و البته، ایالات متحده امروز از ابتدا نیست، زمانی که سعی کرد از نظم و انضباط غافلگیر کند اما احساس حقارت، خمیده، بدون منابع داشته باشد. حالا او دست، رابینسون، وه و... و پولیسیچ را در اختیار دارد، که می‌توانست فیلمنامه بازی را بعد از دو دقیقه تغییر دهد، اگر موفق می‌شد در یک تک به تک گلزنی کند که نوپرت آن را حل کرد.
آمریکایی ها در «تله» افتادند. آنها توپ را با وقار به حرکت در می آوردند و با گستاخی به اروپایی ها نگاه می کردند که صبورانه و بدون پرس زیاد منتظر لحظه خود بودند و چند متری به آنها اعتماد می کردند. شاگردان فن خال به نظر عجله ای نداشتند و مطمئن بودند که اشتباه حریف باید رخ دهد. و اندکی پس از اینکه پولیسیچ توانست تاریخ را تغییر دهد، یک ارسال بد جای خود را به ضدحمله خیره کننده هلندی ها داد، ممفیس در داخل محوطه پس از پاس گل دقیق دامفریس کار را تمام کرد. این احساس را به وجود می‌آورد که آنها هیچ کاری نکرده‌اند و پرتقال‌ها از قبل دکمه‌ای را دارند که برای تاکید بر ستاره‌ها و خطوط راه راه با پیامی بسیار واضح نیاز داشتند. هر بار که شما اشتباه می کنید من می توانم به شما آسیب زیادی وارد کنم.
استدلال بدون تغییر باقی ماند. آمریکایی‌ها که تحت تأثیر قرار گرفتند، اما مجبور شدند با اصرار بیشتری به جلو نگاه کنند، از ورودی‌های خط راست از طریق یک Dest که نمی‌توانست با آن مقابله کند، سوء استفاده کردند. باخت‌ها وقتی در کناره‌ها اتفاق می‌افتند مجازات کمتری دارند و از ناحیه مرکزی دوری می‌کردند تا به هلند برتری ندهند. آنها دائماً با سرعت، استعداد و کیفیت دور جعبه را می زدند، اما همیشه در لبه می میرند، گویی فاقد موهبت هستند که به یک پله جدید در نظم بین المللی تسلیم شوند. مخالفان او گنج را نگه داشتند و دیوانه نشدند تا ثروت بیشتری جمع کنند. و از هیچ یک اقدام خیره کننده دیگری رخ داد که درز آمریکایی ها را پاره کرد. باز هم دامفریس یک توپ کشنده را وارد محوطه کرد و بلیند مانند یک بازدم ظاهر شد تا توپ دوم را انجام دهد.
پس از استراحت، پانوراما از قبل مشخص بود. ایالات متحده، بله، کمی بیشتر گاز گرفت و "اورنج" را مجبور کرد در مناطق دفاعی تکثیر شوند. دست که خسته شده بود، در دقیقه 75 تعویض شد و در حالی که هم تیمی هایش روی نیمکت او را تشویق می کردند، رایت با یک گل تند بود که آنها را به طور کامل وارد مبارزه کرد. زمان باقی مانده بود و آنها تمام تلاش خود را کردند و نظم تاکتیکی را به هم زدند. و آن را پرداخت کردند. در یک اقدام ظاهراً بی‌اهمیت، هیچ کس دوباره دامفریز را ندید، دامفریز که فقط از جناح راست وارد شد. توپ به آنجا رفت و بازیکن اینتر نبخشید. او با چیزی که احتمالاً بازی زندگی اش بود، از افتخار تیمی که در حال حاضر در مرحله یک چهارم نهایی است، بدون هیچ سروصدایی محافظت کرد.
