نوار مرگ دنباس و کیف: دفاع لژیون های رومی در برابر تانک های روسی

Manuel P. Villatoro@VillatoroManu به روز رسانی: 26/05/2022 ساعت 02:17

"لعنتی، احمق." چند هفته پیش، ABC گزارش داد که کارخانه آبجوسازی پراودا، واقع در Lviv، تصمیم گرفته است از گندم به بنزین تبدیل شود و شروع به تولید انبوه کوکتل مولوتف کند. نقل قولی که در سر این مقاله قرار دارد، همان چیزی است که هنوز هم می‌توانید روی برچسب‌های آنها ببینید. چون در بحبوحه جنگ حتی فحاشی هم مجاز بود. این ماده منفجره که به طور انبوه در طول جنگ جهانی دوم توسط شوروی مورد استفاده قرار گرفت، تنها یکی از سلاح های چند صد ساله است که توسط نیروهای اوکراینی برای بیرون راندن پیاده نظام و تانک های روسی از قلمرو خود استفاده می شود.

اما فهرست بسیار زیاد است: "جوجه تیغی چک"، خار...

همه این ادغام دستگاه ها به ایجاد نوعی نوار مرگ کمک کرده است که در برابر مهاجم مقاومت می کند.

جوجه تیغی چک

اگر می خواهید "جوجه تیغی چک" را از بین ببرید، یکی از ساده ترین دفاع ها برای ساخت است. در «جنگ مطلق»، مورخ کریس بلامی اظهار داشت که شماره فنی او «یوژی» است که در جنگ جهانی دوم در برابر سه تکه تیرهای فولادی که به شکل متقاطع به هم جوش داده شده بودند ساخته شد و آنها دو هدف داشتند: مانند یک نیش به آن بچسبند. شاسی وسایل نقلیه جنگی و مانع عبور و مرور و سد کردن جاده ها می شود. این کارشناس بر رابطه بی عیب و نقص آن بین اثربخشی و قیمت تاکید می کند، زیرا می تواند از ریل قطار قدیمی و با هزینه بسیار کم ساخته شود. حداکثر ارتفاع آن یک و نیم متر بود، اگرچه تواریخ آن زمان از برخی با دو برابر ارتفاع به ما خبر می دهد.

مورخ معروف Antony Beevor آنها را در اثر بزرگ خود، "D-Day" به عنوان نوعی "جوجه تیغی ساخته شده از تیرهای فولادی" تعریف می کند. و حقیقت این است که توصیف اندک نیاز بیشتری دارد. خیلی خوب "جوجه تیغی های چک" اردوگاه های خط زیگفرید و خط ماژینو - دفاع آلمان و فرانسه در برابر همسایگانشان - را کاشتند، حقیقت این است که آنها به لطف استفاده گسترده اروین رومل از آنها برای دفاع از جهان، در تاریخ ثبت شدند. سواحل نرماندی به قول «موزه جنگ امپراتوری»، آنها در توقف پیشروی تانک های جنگی بسیار مؤثر بودند، اگرچه اگر در هنگام جزر و مد در انتهای شن قرار می گرفتند، می توانستند «قسمت پایین قایق های مورد استفاده را نیز از بین ببرند. در فرود.

دفاع از ساحل نرماندی، از جمله جوجه تیغی چک - ABC

دفاع هایی با طعم تثلیث مقدس – خوب، زیبا و ارزان – جوجه تیغی های چک این روزها در عکس هایی که از جنگ اوکراین برای ما می آید دیده شده است. در روزهای اول درگیری، کیف و اودسا با آنها گرفتار شدند. آنچه قابل توجه است این است که همانطور که خبرنگاران آژانس های اطلاعاتی مختلف چند روز پیش تأیید کردند، آنها توسط یک شرکت املاک محلی به نام KAN ساخته شده اند. یکی از کارگران این شرکت توضیح داد: "ما می دانیم که نمی توانیم بجنگیم، اما می خواهیم مفید باشیم." امروز که ارتش روسیه از شمال عقب نشینی کرده است، در خطوط دفاعی که دونباس را از جمهوری خواهان مستقل خودخوانده شرق متوقف می کند، همین اتفاق می افتد.

اما "جوجه تیغی های چک" قبلاً از آشنایان قدیمی سرزمین اوکراین هستند. صدها نفر از آنها در سال 2014 در حاشیه دونباس توسط دولت و توسط شورشیان طرفدار روسیه دونتکس و لوگانکس تأسیس شدند. و معترضانی که برای دفاع از خود در برابر اتهامات پلیس در میدان نزدیک به صندلی ریاست جمهوری در یورومیدان مرخصی گرفتند نیز از آنها استفاده کردند. آنها جان پناه هایی با کیسه های پر از برف برپا کرده اند که در دمای پایین بلافاصله به یخ تبدیل می شود. هشت سال پیش رافائل مانوئکو برای ABC توضیح می دهد که در قسمت بیرونی دیوار سیم خاردار و "جوجه تیغی چک" وجود دارد که نوعی تیغه آهنی است.

دندان اژدها و خار

اما جوجه تیغی های چک که توسط ده ها نفر توسط صنعتگران محلی ساخته شده اند، تنها دفاع کلاسیک در برابر زره هایی نبوده اند که طرف اوکراینی آن را انتخاب کرده است. همانطور که "تایمز" در پایان ماه آوریل منتشر کرد، فرماندهی عالی کیف صدها "دندان اژدها" را در سواحل رودخانه ها پیدا کرده است. قرن ها پیش برای متوقف کردن سواره نظام تصور شد، در عمل آنها سازه های کوچک جامد با شکل هرمی هستند که توسط صدها نفر در جاده قرار می گیرند و مانع پیشروی تانک های جنگی می شوند. به گفته Beevor، آنها سخت بودند، زیرا یک تانک شرمن به حدود پنجاه شلیک نیاز داشت تا آنها را تمام کند.

خارها نیز مشابه «دندان‌های اژدها» بودند: نوعی چهار وجهی‌های فلزی نوک تیز که با مشت روی زمین پرتاب می‌شدند و در اصل هدفشان سوراخ کردن اسب‌های آویزان در حین پیشروی بود. امروز آنها همچنان در کمپین دیده می‌شوند، زیرا عکس‌هایی که از اوکراین به ما می‌رسند، کم‌کم می‌شوند. مایک بیشاپ و جان کولستون در کار خود، «تجهیزات نظامی رومی» تأیید می‌کنند که استفاده از آن در زمان جمهوری توسط لژیون‌های رومی گسترده بود. این موضوع توسط نویسنده قرن چهارم فلاویوس وگتیوس رناتو نیز در رساله خود در مورد تاکتیک‌ها "De re militari" تأیید شده است. به طور دقیق تر، در بخش "دفاع در برابر تانک ها با داس و فیل":

ارابه‌های مجهز به داس توسط آنتیوخوس و میتریداتس در جنگ مورد استفاده قرار گرفتند و رومیان را در ابتدا به وحشت انداختند، اما بعداً آنها را مسخره کردند. از آنجایی که چنین گاری همیشه زمین صاف و همواری پیدا نمی کند، کوچکترین مانعی آنها را متوقف می کند. و اگر یکی از اسب ها مجروح یا کشته شود به دست دشمن می افتد. سربازان رومی با استفاده از اقدامات متقابل زیر آنها را بی فایده کردند: در لحظه شروع نبرد، آنها کالتروپ ها را در میدان نبرد پراکنده کردند و اسب هایی که ارابه ها را می کشیدند و با سرعت تمام بر روی آنها می دویدند، بدون شکست زخمی شدند. خار ماشینی است از چهار میخ که طوری چیده شده اند که وقتی پرتاب می شود روی سه تای آنها قرار می گیرد و چهارمی را به سمت بالا نشان می دهد.

سوراخ های آلوده

Strike اعلام می کند که خطوط سنگر اساسی ترین عنصر برای سازماندهی یک دفاع عمیق در برابر دشمن است. امروز دنباس گرفتار آنهاست. خندق هایی که از زمان آغاز درگیری ها علیه طرفداران روسیه در سال 2014 ساخته و مستحکم شده است.

منشأ آن در جنگ جهانی اول بود، جنگی که از سرعت به رکود رسید. پس از پیشروی های اولیه آلمان در سراسر اروپا با سرعت تمام، موقعیت ها در اواخر تابستان 1914 تثبیت شد. پس از آن بود که ذهنیت مدعیان تغییر کرد. سلاح‌های جدید به این چرخش کمک می‌کردند، زیرا یک مسلسل خوب می‌توانست کل گردان‌ها را در چند دقیقه درهم بشکند. بنابراین، او پیشرفت‌های سریعی را که توسط واحدهای سوار بر جیمز و دوچرخه تقویت می‌شد کنار گذاشت و روی رویارویی مبتنی بر موقعیت مایل‌ها سربازان در امتداد جبهه‌های جنگی عظیم شرط‌بندی کرد.

+ اطلاعات سربازان پیاده آلمانی که از یک سنگر شلیک می کنند - ABC

از آن زمان، همراهان سرباز سنگر بودند. تا پنج سال آینده، مبارزان مجبور خواهند شد در این حفره های نامطلوب زندگی کنند. آنها خانه های آنها بودند. و برخی نه چندان دنج آنها در عمل سوراخهای متعفنی بودند که تیرهای دشمن را می پوشاندند و مقاومت در برابر حمله سرنیزه امواج حریف را ممکن می ساختند. اما همچنین مکان‌هایی که موش‌ها به وفور یافت می‌شدند، بیماری‌ها تکثیر می‌شد و بهداشت به اندازه آب و غذا کمیاب بود.

چیزی که بیشتر از همه در سنگرها برای من جالب است، عنصر انسانی است. مردان زمان ما چگونه توانسته اند به این زندگی عادت کنند؟ گاهی در اینجا به زندگی کردن گفته می شود که بارها مردن است. اندوه سنگرها آنقدر غم انگیز است که اقتضا می کند نوعی قهرمانی خاموش، چیزی شبیه تواضع زاهدانه، بی غش کردن. یکی از سربازان به من می گوید: "چهار یا پنج ماه در یک سنگر آرام مرگ است."، خبرنگار ABC در IGM، آلبرتو اینسوا توضیح داد. از آن روزها زندگی خیلی تغییر کرده است. دور از رطوبت و بوی تعفن است. اگرچه خطر همچنان پابرجاست.