فردی رودریگز، نقاش دومینیکن، که در سانتیاگو د لس کابالروس در خانواده ای مختلط به دنیا آمد، در محله کورنلیان فلاشینگ، در نیویورک، شهر مورد قبول او از سال 1963 ناپدید شد. در منهتن، او در لیگ دانشجویان هنر نزد نقاش آکادمیک سیدنی دیکنسون، و در مدرسه جدید تحقیقات اجتماعی با جان دابز و کارمن سیسرو، که او را با هندسه آشنا کردند، آموزش دید. او همچنین مدرک هنر نساجی را از موسسه فناوری مد دریافت کرد.
دوره بزرگ نقاشی فردی رودریگز دهه هفتاد خواهد بود، که در طی آن، او که به هنر موندریان و مینیمالیسم معتاد بود، انتزاع هندسی «لبه سخت» با شدت رنگی زیاد را تمرین کرد و به زودی با ریتم‌هایی متحرک که جهان همزمان را تداعی می‌کرد، متحرک شد. از دنیای جدید، و به طور خاص کارائیب. این مرحله در چرخه ای از نقاشی های باریک و عمودی گرانبها، از سال 1974، با عناوینی مانند "عشق آفریقایی"، "Mulato de tal"، "رقص کارناوال" یا "شاهزاده خانم کارائیب" به اوج خود رسید.
پس از آن دوره واقعاً خیره کننده، در دهه هشتاد، نقاش به سمت هنری پرشورتر و اکسپرسیونیستی روی آورد و بعد ادبی و نمادین کار خود را برجسته کرد، که در گرافیک ها و کلاژها، و همچنین در عناوینی که اشاره به کردار کلمبیایی، ماجراهای ناگوار بود، نمایان بود. مارون ها یا دیکتاتوری غم انگیز تروخیو. ارجاع به نویسندگان آمریکای لاتین مانند نرودا، میگل آنخل آستوریاس، رومولو گالیگوس، کورتازار، گارسیا مارکز یا بارگاس یوسا در این مرحله فراوان است. نزدیک به سایر دومینیکن های مقیم ایالات متحده، مانند نقاش کهنه کار تیتو کانپا، که با سیکیروس آموزش دیده، یا مجسمه ساز بیسمارک ویکتوریا، دستیار زمانی نوگوچی، تعهد او به جامعه خود گواه «یادبود پرواز 587» او (2006) است. ) ، بنای یادبود هموطنانمان که در کوئینز در سانحه هواپیمای عازم جزیره جان باختند.
از دهه XNUMX، پس از چند تاندوی کلیسای جامع و چند تاشو با الهام از مذهبی و هوای خاصی از ماتیس از کلیسای ونس، و برخی آثار با لهجه پاپ در سراسر دنیای بیسبال، فردی رودریگز که همیشه همه کاره بود، بازگشت تا هجوم های شادی به داخل کند. هندسه، در نقاشی هایی با پویایی خطی زیاد، برخی از آنها با زمینه طلایی.
Hutchinson Modern & Contemporary، یک گالری نیویورک متخصص در هنر آمریکای لاتین، که نمایشگاه های به یاد ماندنی را توسط فیگاری، ژول سولار و استبان لیزا ترتیب داده است و دوست ما الخاندرو کوروجیرا در حال حاضر در آن نمایشگاه دارد، در راه اندازی مجدد اخیر دومینیکن تعیین کننده بوده است. و به ویژه کارهای او از دهه هفتاد. در میان گالری‌های هنری که او آثاری دارد، عموماً از آن دوره، موزه دل باریو، ویتنی، گالری ملی پرتره و اسمیتسونیان در واشنگتن، و موزه هنر دو پونس، در پورتوریکو، برجسته هستند.
