Рэжысёр Карлас Саўра памёр у гэтую пятніцу ва ўзросце 91 года, за дзень да таго, як Акадэмія кінематаграфічных мастацтваў і навук Іспаніі прысвоіла яму Ганаровую ўзнагароду Гоі ў Севільі. Тут мы разглядаем яго кінакар'еру ў дзесяці лепшых фільмах:
«Затокі» (1960)
Яго першы поўнаметражны фільм. Зняты ў 1960 годзе па сцэнарыі Марыо Камю і Даніэля Суэйра. Гісторыя прыгарадаў рабочага і маргінальнага Мадрыда з акцёрскім складам на чале з Манола Зарса, Луісам Марынам і Оскарам Крузам.
«Паляванне» (1965)
З гэтым фільмам Саўра атрымаў Сярэбранага мядзведзя за лепшую рэжысуру на Берлінскім фестывалі і прыцягнуў увагу міжнароднай увагі да маладога тады арагонскага рэжысёра. У акцёрскім складзе былі Ісмаэль Мерла, Хасэ Марыя Прада, Альфрэда Майо і Эміліо Гуцьерэс Каба.
«Мятны хіт» (1967)
Рафаэль Аскона і Анджэліна Фонс пацвердзілі сцэнар гэтага трывожнага фільма з Джэральдзінай Чаплін (у тыя гады, як яе фетышысткай актрысай, так і яе партнёрам) і Хасэ Луісам Лопесам Васкесам, які атрымаў яшчэ аднаго Сярэбранага мядзведзя ў Берліне.
«Ана і ваўкі» (1972)
Адна з самых актуальных назваў, хаця яны папракаюць яе ў адсутнасці гумару, - гэта новы сцэнарый Рафаэля Азконы, фатаграфія Луіса Квадрата і прадзюсар Эліяса Керэхеты. Ён зможа прапанаваць тут сваё бачанне арміі, рэлігіі і сэксуальных рэпрэсій.
«Сваяк-анёл» (1973)
Разам з «Ana y los Lobos» і «El jardín de las delicias» Саўра стварыў трылогію, у якой аналізаваў механізмы ўлады буржуазіі пры франкізме. Ён атрымаў спецыяльны прыз журы Кан. Выйшаў у 1974 г. без цэнзуры, з рэакцыйнымі дыверсійнымі актамі.
«Уніз, канава» (1981)
Уладальнік «Залатога мядзведзя» ў 1981 годзе, фільм quinqui апавядае пра сумнае скрыжаванне банды непаўналетніх рабаўнікоў, якія ўсё часцей бяруць на сябе больш рызыкоўныя дзеянні, узмацняючы сваю залежнасць ад наркотыкаў. У ім удзельнічалі сапраўдныя злачынцы і незабыўны саўндтрэк ад Los Chunguitos.
Кармэн (1983)
Другая назва ў трылогіі Антоніа Гадэса (і самая паспяховая), гэта чарговая экранізацыя аповесці Праспера Мерымэ, навінка якой у тым, што гэта гісторыя «фільма ў фільме» (ці тэатра ў кіно). Ён вывеў Лауру дэль Соль на славу.
«Ай, Кармэла!» (1990)
Ён атрымаў трынаццаць Гоя, у тым ліку за лепшы фільм і рэжысуру. Таксама былі ўзнагароджаны Андрэс Пахарэс, Кармэн Маўра і Габіно Дыега. І гэта азначала для сцэнарыя ўз'яднанне з Асконай праз 17 гадоў. Трагікамічны партрэт часоў грамадзянскай вайны па п'есе Сіністэры.
«Гоя ў Бардо» (1999)
Адзін з найвялікшых пераможцаў у Гоі 2000 года, з пяццю вялікімі галовамі: лепшы акцёр Рабала, фатаграфія, мастацкае кіраўніцтва, мастак па касцюмах і макіяж і догляд за скурай. Арагонскі рэжысёр акунаецца ў апошнія месяцы жыцця свайго земляка Гоі.
«Бунюэль і стол цара Саламона» (2001)
Кола ўдзячнасці замыкаецца яшчэ адным суайчыннікам і настаўнікам, Луісам Бунюэлем, і гэтай сюррэалістычнай прыгодай, якая аднаўляе моманты з жыцця рэжысёра «Трыстаны» і яго блізкія адносіны з Лоркай і Далі.
