Bizim uşaq müharibəsi yaşlı olmaq istəyirdi; gənc, bir neçə saat cızın, sonra evə gəlin. Sonralar müharibə çörəyimizi qazanmaq, öpüş oğurlamaq, müstəqil olmaq, üzümüzü qırsa da həyata nəzər salmaq idi. Sonralar günahımın sonuna, boynumdakı kəndirə çatdım ki, bizi yeyən bir ölkədə frilanser kimi sağ qaldım. Bizim müharibələrimiz kiçik şəhərlər idi, məktəblər və klinikalar bağlanmır, bir neçə uşaq üçün pediatrlar var, qocalar tənhalıqdan ölmür, gənclər isə heç yerdə kök salmasın.
Müharibəmiz musun getməsi idi, ya maşın sür, ya da həftə sonu evdə qal; Madrid və ya
Barça, qağayılar və ya qızılgüllər, Bax və ya sərt qaya; imkanların ədalətsiz bölgüsü, Şərqlə Qərb arasındakı bu bərabərsizlik və həmçinin Duero ilə həmsərhəd olan bu sərhəddə belə susduruldu.
Müharibəmiz gecələr qorxmadan çıxmaq, ölməkdə olan torpağın gələcəyi üçün mübarizə aparmaq, taleyini heç vaxt dəyişməkdə israrlı olan seçkilərdə dəyişməyə çalışmaq idi. Bizi xəritəyə salmasalar da, sanki müharibələrimiz önəmlidirmiş kimi millilərdə bizim haqqımızda danışırdılar. Müharibəmiz həbsxanada gizlənmək idi; daha yaxşı, daha güclü çıxacağımızı düşünərək qorxu və xəstəlikdən sağ çıxmaq; Əhdi-Ətiq kimi uzaqda səslənən köhnə normallığı bərpa edin.
Müharibə gəldi, bu müharibənin elan etdiyi və hamımızın öləcəyi; qapımızı döyənlər üçün təhlükə. Səbəbsiz və ürəksiz müharibəniz, azadlığı kökündən qıran, yalnız sülh və çörək istəyənlərin fəryadını boğan. Sizin Putin kimi cinayətkarın dünyanı hədələməsi, barmağı ilə düymədə hoqqabazlıqla insanın ən elementar hüququnu tapdalayan müharibəniz, ağlı başında olan nəzəriyyəçilər onun kommunist, yoxsa kapitalist olduğunu mübahisə edir. Nə fərqi var ki, onun döyüşü minlərlə günahsızı öldürürsə, bu qədər ölümə rəng, soyad lazım deyilsə. Eyni pislik, heç kimin dayanmadığı bu dəlilik.
Heç bir yerin kənarında döyüşlər. Bir düymə və Manuekonun pirik qələbəsindən sonra Voksun qucağında rəqs edib-etməməyin heç bir əhəmiyyəti olmayacaq. Bugünkü döyüşlərimiz borana suyu olacaq.
